Hindistan'ın Bağımsızlık Mücadelesi

Hindistan, 1858'de Britanya İmparatorluğu'nun bir parçası haline geldi. Ülke, sömürge yönetiminin etkisi altında büyük ekonomik ve sosyal değişikliklere uğradı.

19. yüzyılın sonlarına doğru, Hintli aydınlar arasında bağımsızlık fikri yayılmaya başladı. 1885 yılında Hindistan Milli Kongresi (INC) kuruldu.

1900'lerin başında, farklı gruplar farklı yöntemlerle bağımsızlık mücadelesine katıldılar. Hem şiddetli direniş hem de barışçıl protesto yöntemleri kullanıldı.

Mahatma Gandhi, barışçıl eylem ve sivil itaatsizlik felsefesi ile bağımsızlık mücadelesinin öne çıkan liderlerinden biri oldu. 1915'te Hindistan'a döndü ve eylemler başlattı.

Gandhi, Satyagraha (gerçekliğin gücü) hareketini başlatarak toplumsal adalet ve bağımsızlık için pasif direnişi teşvik etti. Bu metod, halk arasında geniş destek buldu.

Hindistan'daki Müslüman nüfus, bağımsızlık hareketine katılmasıyla birlikte bazı durumlarda Müslümanlar ve Hindular arasında çatışmalara yol açtı. Bu bölünme zamanla had safhaya ulaştı.

İkinci Dünya Savaşı sırasında Britanya, kaynaklarını savaş çabalarına yönlendirdiği için Hindistan'daki baskılar azaldı. Bu, bağımsızlık taleplerinin artmasına neden oldu.

14-15 Ağustos 1947 gecesi Hindistan, Britanya'dan bağımsızlığını kazandı. Ancak bu bağımsızlık, ülke içinde büyük bir bölünmeye, yani Hindistan ve Pakistan'ın kurulmasına yol açtı.

Bağımsızlık, Hindistan için sadece siyasi bir değişim değil, aynı zamanda sosyal ve kültürel yapısında da köklü değişiklikler getirdi. Ülke demokrasiye geçiş yaptı.

Bugün Hindistan, birçok zorlukla yüzleşse de, bağımsızlık mücadelesi ve kazanımlarıyla gurur duyan bir ulus olarak dünya sahnesinde önemli bir yer tutmaktadır.